ده نمک

اخراجیها را دیدم
تازگیها تو خیلی از بلاگهایی که میخونم این جمله رو میبینم. دو هفته ای میشد که فیلم دستم بود. حاضر نبودم حتی یک ریال برای دیدنش خرج کنم. خدا عمر بده اینترنت و دانلودهای مجانی رو. اهل این کار هم نبودم ! خلاصه نطلبیده آقای هیجان اخراجیها دارمون کرد. 10 دقیقه اول فیلم اونقدر حالمو به هم زد که نخوام ادامه بدم! علتش عمده اش هم موضع گیری اولیه ای بود که نسبت به نویسنده و کارگردان داشتم.یا به قول یکی از بچه ها کینه
دیروز تصمیم گرفتم فیلم رو ببینم. فیلمنامه ضعیف - طنز خشن- کارگردانی فجیع مخصوصن تو 20دقیقه آخر فیلم ...وخیلی چیزای دیگه که حتی بیننده ی آماتوری مثل من احساسش میکرد نمیتونست حقیقتی که فیلم فریاد میزد رو بپوشونه
من تونستم دهنمکی رو درک کنم
اگر من هم بهترین دوستانم جلوی چشمم تکه تکه میشدند ، تو خون خودشون دست و پا میزدند ، از درد زجه میزدند و من جز نگاه کردن کاری نمیتونستم بکنم - موج انفجار روی ذهن و مغزم اثر گذاشته بود- و خیلی چیزهای دیگه، شاید الان خیلی بدتر و تندروتر از اون بودم
من تونستم دهنمکی رو درک کنم

الان دیگه نفرت من از اون و امثال اون نیست. نفرت و انزجار من از سیستمی هست که به دهنمکیها ، به افرادی که تحت چنین فشارهای خردکننده ای سلامت روانی خودشون رو از دست دادن ، برای رسیدن به اهداف کثیف خودش پر و بال میده
من تونستم دهنمکی رو درک کنم